Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Braniewie

UZASADNIENIE

Powód, Miasto S. W., wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego S. P. kwoty 224,40 złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 03 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie na jego rzecz od pozwanego zwrotu kosztów procesu. Powód wskazał w uzasadnieniu, że w dniu 18 listopada 2013 r. pozwany korzystał z komunikacji miejskiej nie posiadając ważnego dokumentu przewozu. Za przejazd zobowiązany został do zapłaty opłaty przewozowej 4,40 zł i kwoty 220,- zł opłaty dodatkowej. Pozwany należności nie uregulował.

W sprawie dnia 28 września 2014 r. sygn. akt I Nc 842/14 wydany został nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym. Postanowieniem z dnia 02 czerwca 2015 r. nakaz został uchylony w całości.

Ustanowiony dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego S. P. kurator wniósł o oddalenie powództwa w całości. Podniósł, że powód w sposób niewystarczający wykazał, że pozwany w wymienionym dniu korzystał z komunikacji miejskiej.

Sąd ustalił co następuje:

W dniu 18 listopada 2013 r. S. P. korzystał z komunikacji miejskiej w W. nie posiadając ważnego dokumentu przewozu. Kontroler wystawił na nazwisko S. P. s. S. i S., wezwanie do zapłaty kwoty 4,40 zł za przejazd i kwoty 220,- zł tytułem opłaty dodatkowej. W wezwaniu do zapłaty wpisany został numer PESEL (...) oraz numer dokumentu potwierdzającego tożsamość pasażera. Wezwanie podpisane zostało czytelnie nazwiskiem P. i inicjałem imienia S..

S. P. s. S. i S. posiada nr PESEL (...). Miejsce jego zamieszkania w toku niniejszego procesu było nieznane.

/dowód: kopia wezwania do zapłaty k. 5, zaświadczenie systemu PESEL – SAD k. 7/

Sąd zważył co następuje:

Powód roszczenie w stosunku do pozwanego wywodzi z umowy przewozu. Wskazuje, że pozwany zawarł umowę przewozu środkiem komunikacji miejskiej w W. dnia 18 listopada 2013 r., nie uiszczając należnej za przejazd opłaty. Przedłożył jako dowód w sprawie wezwanie do zapłaty, w którym jako pasażer korzystający z komunikacji miejskiej w W. w dniu 18 listopada 2013 r. bez opłaty za przejazd wymieniony jest S. P.. Kontroler sporządzający wówczas wezwanie do zapłaty wpisał imię i nazwisko podróżnego, imiona jego rodziców, numer PESEL, numer dowodu osobistego. Nadto wezwanie do zapłaty jest wyraźnie podpisane nazwiskiem pozwanego.

Według art. 774 kc, przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy.

Stroną umowy przewozu osób jest zatem przewoźnik a także osoba przewożona. Podróżny, przewożony środkiem komunikacji miejskiej, obowiązany jest do opłaty za przejazd na rzecz przewoźnika.

Ustanowiony dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego w niniejszej sprawie kurator kwestionuje, że pozwany we wskazanym przez powoda dniu korzystał z komunikacji miejskiej w W.. Lakonicznie przy tym jedynie stwierdza, że powód niewystarczająco wykazał, iż pozwany we wskazanym dniu korzystał z komunikacji miejskiej w W.. Żadnych konkretnych zarzutów jednak nie formułuje. Nie odnosi się przy tym w ogóle do dołączonego do pozwu wezwania do zapłaty i zawartych w nim danych. Powód przedłożył zaś wezwanie do zapłaty sporządzone przez kontrolera w dniu 18 listopada 2013 r. podczas kontroli biletów w środku transportu, z którego wynika, że pozwany w dniu tym korzystał z linii nr 23 o godz. 18.20 bez uiszczenia opłaty za ten przejazd. Kontroler w wezwaniu do zapłaty zawarł dane dotyczące osoby pozwanego, jego imię i nazwisko, imiona jego rodziców, numer PESEL, numer dowodu osobistego. Nadto wezwanie czytelnie podpisane jest przez pozwanego. Na podstawie danych zawartych w bazie PESEL stwierdzić zaś należy, że zgadza się numer PESEL pozwanego S. P. z numerem wpisanym w tym wezwaniu do zapłaty, także imiona jego rodziców. Uznać zatem należy, że pozwany z przewozu w dniu 18 listopada 2013 r. korzystał, i to bez uiszczenia opłaty za ten przejazd. Udowodnienie okoliczności przeciwnych spoczywało na pozwanym, czemu nie sprostał. Z wezwania do zapłaty wynika, że opłata należna za przejazd wynosiła 4,40 zł. Według art. 33 a ust 3 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe /jedn. tekst Dz. U. z 2015 r. poz. 915/, w razie stwierdzenia braku odpowiedniego dokumentu przewozu przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego albo osoba przez niego upoważniona pobiera właściwą należność za przewóz i opłatę dodatkową albo wystawia wezwanie do zapłaty. Stosownie zaś do § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 20 stycznia 2005 r. w sprawie sposobu ustalania wysokości opłat dodatkowych z tytułu przewozu osób, zabranych ze sobą do przewozu rzeczy i zwierząt oraz wysokości opłaty manipulacyjnej /Dz. U. z 2005 r. Nr 14 poz. 117 /, wysokość opłaty dodatkowej ustala się, biorąc za podstawę cenę najtańszego biletu jednorazowego normalnego stosowaną przez danego przewoźnika, w następujący sposób: jako 50-krotność tej ceny - za przejazd bez odpowiedniego dokumentu przewozu.

W związku z powyższym na podstawie art. 774 kc oraz art. 33 a ust 3 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe /jedn. tekst Dz. U. z 2015 r. poz. 915/, Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku. O odsetkach ustawowych od zasądzonej od pozwanego na rzecz powoda kwoty Sąd orzekł na mocy art. 481 § 1 i 2 kc.

W procesie pozwany, nieznany z miejsca pobytu, reprezentowany był przez kuratora będącego adwokatem. Wynagrodzenie kuratora ustanowionego dla strony w danej sprawie jest wydatkiem postępowania (art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych / tekst jednolity Dz. U. z 2014 roku, poz. 1025 ze zm/). Sąd przyznał zatem /pkt III wyroku/ kuratorowi pozwanego wynagrodzenie w kwocie 73,80 złotych, na podstawie § 1 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2013 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej /Dz. U. z 2013 r. poz. 1476/ w zw. z § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu /jedn. tekst Dz. U. z 2013 r. poz. 461/.

O kosztach procesu w punkcie II Sąd orzekł na mocy art. 108 § 1 kpc ,art. 98 § 1 i 3 kpc oraz art.99 kpc, stosownie do wyniku procesu. Na zasądzoną od przegrywającego proces pozwanego na rzecz powoda kwotę 163,80 zł składa się wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości określonej w § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu /jedn. tekst Dz. U. z 2013 r. poz. 490 / tj. w kwocie 60,- złotych, uiszczona opłata sądowa od pozwu 30,- złotych i uiszczona zaliczka na poczet wynagrodzenia kuratora w kwocie 73,80 zł.